Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Τι είναι πιο τρομακτικό κι απ’ το AIDS;


Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Δεν έχω χειρότερο στη ζωή από την ανακολουθία: άλλα να λες, άλλα να πράττεις, άλλα να επιθυμείς. Κι όταν αποφασίζεις να μπεις στη διαδικασία ενός τεστ για HIV, έρχεσαι φάτσα κάρτα με τον χειρότερο εαυτό σου: τον ανακόλουθο.

Δεν είναι δα καμιά επώδυνη εξέταση. Αν είσαι γυναίκα κι έχεις πάει στο γυναικολόγο έχεις σίγουρα περάσει πιο δύσκολα. Αν είσαι άντρας κι έχεις κάνει κωλονοσκόπηση, με καταλαβαίνεις. Ούτε και παίρνει τόσο χρόνο. Πέντε λεπτάκια είναι, ένα τσιμπηματάκι και καθάρισες. Δεν έχει δα και τόσο μακρύ χρόνο αναμονής για να βγουν τα αποτελέσματα: μια βδομαδούλα. Μπορείς να την κάνεις εύκολα και δωρεάν, άσε που η ανωνυμία σου είναι παντού διασφαλισμένη. Οπότε;

Οπότε τρέμεις και φοβάσαι. Είναι πολύ λίγες οι στιγμές στη ζωή που "ο χρόνος ο παρελθών και ο χρόνος ο μέλλων συνυπάρχουν στον παρόντα χρόνο". Όταν ερωτεύεσαι δυνατά. Όταν χάνεις κάποιο δικό σου. Όταν αποφασίζεις να αλλάξεις δουλειά/πόλη/ζωή. Κι όταν κάνεις το ρημάδι το τεστ. Γιατί εκεί η ζωή σου κόβεται στα δυο.

Είναι η ζωή πριν και μετά. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γιατί τώρα πια το ξέρουμε όλοι καλά: ακόμα και θετικό να βγει, δύσκολα να πεθαίνεις από AIDS. Εκτός κι αν ζεις κάπου στην υποσαχάρια Αφρική ή είναι άστεγος στο Μπρονξ. Πάντως σίγουρα όχι αν ζεις στην Ελλάδα (που επιμένει, και προς τιμήν της, παρά το κύμα νεοφιλελευθερισμού που σαρώνει τη χώρα, να χορηγεί δωρεάν σε όλους ανεξαιρέτως τα φάρμακά τους). Άρα να πεθάνεις αποκλείεται. Το πιθανότερο είναι να ζήσεις μια καλή ζωή για πάρα πολλά χρόνια ακόμα και να την κάνεις για τόπους χλοερούς επειδή έπεσε μια γλάστρα στο κεφάλι σου ενώ περπατούσες στην Ιπποκράτους. Άρα, προς τι ο πανικός;

Η τεράστια διαφορά του HIV είναι πως αυτός δεν είναι ένας ιός που σε βρίσκει. Τον συναντάς. Δεν σου συμβαίνει όπως μια θεομηνία, δεν σε χτυπάει όπως ένας κεραυνός. Είναι εδώ, ζει ανάμεσά μας. Και ενδεχομένως κατοικοεδρεύει σε εκείνο το αγόρι που γνώρισες ξημερώματα και πού να τρέχεις για προφυλακτικά στις 5 το πρωί. Ή σε εκείνο το άλλο, το καλό παιδί, που τον προόριζες για σχέση και δεν είχε πάνω του καπότες και δεν ήθελες να βγάλεις τις δικές σου α) για να μην σε περάσει για τσούλα και β) για να του δείξεις ότι τον εμπιστεύεσαι. Επίσης ο HIV μπορεί να ζει άνετα στο γκαραζότεκνο που είναι τόσο γυμνασμένο και σκάει από υγεία άρα αποκλείεται (πόσους οροθετικούς γνωρίζεις και νομίζεις ότι μοιάζουν με τον Τομ Χανκς στο Φιλαδέλφεια;) Και σε εκείνο το άλλο παιδί, που είναι κολλητός του ξαδέρφου σου και άρα αφού γνωριζόμαστε δεν τρέχει τίποτα.

Όταν λοιπόν κάνεις τη γενναία πράξη να πας για το τεστ βλέπεις σε επανάληψη όλα τα έργα της ζωής σου. Αυτό που τρέμεις πιο πολύ από κάθε αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό: Να δεις εσένα και τη μαλακία που σε έδερνε.

Αν είσαι απόλυτα ειλικρινής – και πιθανότατα ντουλαπάτος γκέι ή στρέιτ γυναίκα όπως εγώ – πρέπει να παραδεχτείς κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Μπορεί να καμωνόμαστε όλοι πως το σεξ είναι κάτι που κάνουμε ιδιωτικά και καμία σχέση δεν έχει με την υπόλοιπη ζωή μας, αλλά δεν είναι καθόλου, μα καθόλου έτσι. Αν είσαι γκέι και το κρύβεις κάνοντας το τεστ το παραδέχεσαι σε τουλάχιστον έναν άνθρωπο: εσένα. Αν είσαι γυναίκα και καμουφλάρεις το άτακτο κορίτσι που παίζει με τα αγοράκια στα σκοτεινά, επίσης το παραδέχεσαι σε έναν τουλάχιστον άνθρωπο: σε εσένα. Κι αυτό είναι μια διαδικασία εξόχως τρομακτική μερικές φορές. Πού πήγε ο καραστρέιτ μανδύας σου; Που χάθηκε το ροζ γοβάκι μου; Κάπου ανάμεσα στην αίθουσα αναμονής και στο δωμάτιο της εξέτασης.

http://www.10percent.gr/old/issues/200801/a05.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...