Ο τζόγος της ζωής

Περιδιαβαίνοντας την μισοκαμένη Αθήνα (την υπόλοιπη μισή την άφησαν για το… Μνημόνιο 3) μόνο θλίψη μπορείς να νιώσεις, αντικρίζοντας αυτό το τραγικό θέαμα. Μια πόλη βομβαρδισμένη από την μανία των «λυτρωτών» της είναι πια το κατάλληλο τοπίο, πλήρως εναρμονισμένο με τα πρόσωπα των κατοίκων της. Όπου και να κοιτάξεις κατήφεια, στενοχώρια και συχνά – πυκνά και λίγο οργή. Κυρίως όμως κατάθλιψη, σφιγμένες καρδιές και σκυμμένα κεφάλια. Κατεβαίνοντας την Πειραιώς μπαίνω σε ένα πρακτορείο του ΟΠΑΠ. Λόγω της ενασχόλησης μου με τα αθλητικά δρώμενα, ήθελα να ενημερωθώ για τα τελευταία αποτελέσματα. Έκατσα... για ένα λεπτό σε ένα τραπεζάκι και σημείωνα τα χθεσινά σκορ, όταν μπήκε μες στο μαγαζί ένα παλικάρι περίπου 30 χρονών. Το ντύσιμο του ελαφρώς ατημέλητο και το παχύ μούσι του υποδήλωνε ότι ο συγκεκριμένος νεαρός έχει πολύ καιρό να νιώσει την θαλπωρή ενός σπιτιού και να φροντίσει τον εαυτό του. Δυστυχώς, πιθανότατα άστεγος… «Καλησπέρα σε όλους», ψέλλισε και έκατσε στο διπλανό τραπεζάκι. Πήρε στα χέρια του ένα δελτίο ΚΙΝΟ και μετά ακολούθησε κάτι που με σόκαρε τόσο πολύ που σηκώθηκα αμέσως κι έφυγα από το πρακτορείο. Ο δύσμοιρος νεαρός άρχισε να σταυροκοπιέται. Όχι μόνο μία φορά, αλλά δυο – τρεις, συνεχόμενα ώσπου έκανε τον σταυρό του τουλάχιστον επτά φορές. Μετά ένωσε ηχηρά τα χέρια του σε στάση ικεσίας, έκλεισε τα μάτια του και τα σήκωσε προς τον ουρανό. Σε εκείνο το σημείο ένιωσα πολύ άβολα που τον «χάζεψα» για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα και αποχώρησα γρήγορα.
Ένας συνάνθρωπός μας προσευχόταν στον Ύψιστο να του δώσει βοήθεια για να κερδίσει ένα τυχερό παιχνίδι. Ίσως κάποια λίγα ευρώ. Πόσο ανάγκη τα είχε άραγε και ποια σκληρή μοίρα έχει στερήσει από αυτόν (κι από χιλιάδες άλλους νέους) το συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία, ώστε να βγάζουν εντίμως τα προς το ζην. Πρέπει δηλαδή αντί να προσευχόμαστε για την σωτηρία των ψυχών, να προσευχόμαστε για ένα κομμάτι ψωμί;
«Αιτείτε και δοθήσετε υμίν» μας προέτρεψε ο Κύριος, αλλά πρέπει Χριστέ μου να ζητάμε να κερδίσουμε ένα τυχερό παιχνίδι, για να επιβιώσουμε; Αυτός είναι λοιπόν ο τζόγος… της ζωής! Όταν έχει ξεφύγει από την λογική της διασκέδασης ή ακόμα του εθισμού, αλλά όταν κάποιος τζογάρει λόγω εξαθλίωσης για να επιβιώσει.
Τα περαιτέρω σχόλια είναι περιττά. Απλά ελπίζω και προσεύχομαι να βρούμε σύντομα την δύναμη να αλλάξουμε τις τύχες μας, την πολιτική και την νοσούσα κοινωνία και κανείς να μην χρειάζεται να τζογάρει, αλλά ούτε και να πεινάει. Να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια κι ευγνωμοσύνη προς τον Μεγαλοδύναμο.

Ζούμπος Θεόδωρος-Νεκτάριος για το Pentapostagma.gr