"Ο Μαραθώνας ξανάναψε μέσα μου τη σβησμένη σπίθα, την χαμένη ελπίδα. Χαίρομαι γι' αυτό. Σας συγχαίρω. Σας ευχαριστώ. Και δηλώνω «παρών»."
Μ' αυτά τα λόγια κλείνει την επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Χείμαρρος, ο Κορυφαίος των Ελλήνων σήμερα, η πάντοτε ρωμαλέα φωνή αυτού του λαού που ποτέ δεν κατέθεσε τα όπλα της Αντίστασης απέναντι σε κάθε είδους επίδοξους επιβολείς, κάθε είδους δωσίλογους και τα φερέφωνά τους.
Ο Μίκης είναι από τα λίγα εν ζωή σύμβολα, μπροστάρης σαν βράχος και σαν σημαία αδούλωτη για ολόκληρο σχεδόν τον ελληνικό λαό. Αποτελεί σύμβολο αντίστασης γιατί έχει το σθένος, σ' αυτή την ηλικία, να βγαίνει θαρρετά και να υπερασπίζεται τα δίκαια αυτού του λαού και του ελληνισμού γενικότερα. Γιατί η φωνή του είναι τόσο ισχυρή που προκαλεί κλυδωνισμούς αγγίζοντας τον καθέναν.
Γι αυτό τον φιμώνουν. Γι αυτό το λόγο τα αργυρώνητα ΜΜΕΠ (Μαζικά Μέσα Επικοινωνιακής Παραπλάνησης) και οι βαρ-όνοι της δημοσιογραφικής διαστρέβλωσης έχουν κλείσει ευγενικά αλλά αποφασιστικά την πόρτα τους στη φωνή του. Ποιος δεν θυμάται τον Μίκη, άρρωστο με τις πιτζάμες, να κάνει δηλώσεις με τη χειμαρρώδη ορμή του στην υπόθεση Οτσαλάν προκαλώντας ανατροπή του μέχρι εκείνη τη στιγμή σκηνικού και των εντυπώσεων που κόμματα και λαϊκιστές επεδίωκαν να περάσουν στον κόσμο; Έκτοτε τον φοβήθηκαν γιατί σε μια εποχή που το ακατάσχετο και κενού περιεχομένου μπλα μπλα περισσεύει, διαπίστωσαν το ειδικό βάρος και τη δύναμη που φέρει ο δικός του λόγος εκφερόμενος από το δικό του στόμα. Έκτοτε ο Μίκης βρίσκεται εκτός των ΜΜΠΕ και των βαρ-όνων της δημοσιογραφικής στρέβλωσης που επιδιώκουν να τον ρίξουν στη λήθη, προβάλλοντας μόνο την "ακίνδυνη" πλευρά του: εκείνη του παρελθόντος - αποσιωπώντας τις δηλώσεις του για τα σημερινά πεπραγμένα και αποφεύγοντας «όπως ο διάολος το λιβάνι» σύμφωνα με τη δημώδη ρήση να επικοινωνήσουν την παραμικρή δημόσια αναφορά του στο σημερινό παρόν που καίει.
Ο Μίκης χρειάζεται την έμπρακτη στήριξη όλων μας. Η σχέση μας μαζί του είναι σχέση αμφίδρομη. Χρειάζεται να νοιώσει ότι ο λόγος του δεν πέφτει στο κενό, ότι δεν είναι «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» αλλά ότι η κάθε του φράση πιάνει τόπο και αγγίζει τις καρδιές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων - γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ασχέτως αν δεν είναι εξόφθαλμα ορατή μέσα σ' αυτή τη χοάνη της μαζικής υποκουλτούρας που προωθούν τα ΜΜΕΠ και οι αργυρώνητοι βαρ-όνοι του lifestyle και της τραβεστί "δημοσιογραφίας". Δεν μας έχει ανάγκη ο Μίκης γιατί έτσι κι αλλιώς η αντίσταση, η λεβεντιά και η διαχρονική Ελλάδα είναι ταυτόσημη με την ύπαρξή του. Εμείς τον έχουμε ανάγκη. Εμείς χρειαζόμαστε αυτή τη μοναδική φωνή που δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Τη χρειαζόμαστε γιατί εμείς είμαστε που κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από την απογοήτευση που μας κατακλύζει, ορισμένες φορές μέχρι παραλύσεως. Τη χρειαζόμαστε σαν δυνατή χειρολαβή για να κρατηθούμε όρθιοι και να μετατρέψουμε τις ατομικές αντιστάσεις σε ρεύμα συλλογικό κι ορμητικό. Σε χείμαρρο! Γι αυτό έχουμε ανάγκη τη στεντόρεια φωνή του χειμαρρώδους λόγου του και της χειμαρρώδους προσωπικότητάς του...
Από http://12thespis.wordpress.com/2010/10/01/theodorakis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου