Ομολογώ ότι σήμερα, 25.8.10, ξύπνησα αποφασισμένος να αποσυρθώ δια παντός από τα κοινά αναμένοντας ήρεμος στη γωνιά μου το αναπόφευκτο. Κι αυτό γιατί άρχισα να ντρέπομαι, καθώς η φωνή μου κατάντησε φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, η ζωή, η σκέψη, το έργο και η στάση μου στηρίχθηκαν αποκλειστικά επάνω στον ελληνικό λαό, τον τωρινό, τον χθεσινό, τον παντοτινό. Η σκληρή διαπίστωση λοιπόν ότι αυτή η σχέση δεν υπάρχει πια ήταν φυσικό να με αφήσει μετέωρο. Δεν διαμαρτύρομαι. Δεν κραυγάζω. Άλλωστε αν και ξένος και μόνος στον τόπο που τόσο αγάπησα, είμαι εν τούτοις πλήρης αναμνήσεων που μπορούν να γεμίσουν την μοναξιά μου. Αυτά λοιπόν σκεφτόμουν έως ότου βρήκα στο γραφείο μου το «Πανανθρώπινον Μαραθώνιον Κάλεσμα» του Αλέξανδρου Χάχαλη μαζί με την πρόσκληση για την Τελετή Μνήμης στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων.
Ώστε λοιπόν δεν είμαι τόσο μόνος όσο νομίζω. Φτάνει φυσικά η ωραία τελετή σας να μην είναι μια πράξη τυπική αλλά ουσιαστική, προς την κατεύθυνση μιας προσπάθειας για να ξυπνήσουν επί τέλους οι Έλληνες από τον λήθαργο στον οποίο τους έχει καταδικάσει αυτή η πρωτοφανής εισβολή των νεοβαρβάρων, που αυτή τη φορά δεν ήρθαν με ακόντια και σπαθιά που τρυπούν τις σάρκες αλλά με μεθόδους που παραλύουν τη σκέψη και υποτάσσουν τις ψυχές.
Έτσι μεθοδικά προσπαθούν να μεταλλάξουν τον ελληνικό λαό σε κάποιον άλλον με άλλες δοξασίες, αντιλήψεις, αρχές, συνήθειες και με άλλο ήθος, σε ανθρώπους υπάκουους, που να ακολουθούν υποτεταγμένοι και σιωπηλοί τη Μοίρα που τους επιφυλάσσουν οι σύγχρονοι Εξουσιαστές, Έλληνες και Αλλοδαποί.
Και πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι ορατές και αόρατες δυνάμεις έχουν ήδη αιχμαλωτίσει την πλειοψηφία του λαού μας, ενώ η μειοψηφία είναι χωρισμένη, διάσπαρτη, αμήχανη χωρίς πυξίδα και οδηγό, έτοιμη να γίνει κι αυτή βορά στην προσπάθεια για την γενικευμένη πολτοποίηση του λαού μας. Έως ότου, όπως είπα, προκύψει ένας άλλος λαός, που ουσιαστικά θα καγχάζει με το παρελθόν του, καθώς θα τον έχουν μεταβάλει και καταστήσει οργανικό μέρος της διεθνούς στρατιάς των παγκοσμιοποιημένων απρόσωπων ιδιωτών.
Από πού λοιπόν θα πιαστούμε όλοι εμείς οι εραστές της αιώνιας Ελλάδας; Εδώ σ' αυτά τα ιερά χώματα δεν έγινε απλώς μια στρατιωτική σύρραξη αλλά γεννήθηκε ένας νέος κόσμος. Ο Κόσμος του Ελληνισμού. Ο Κόσμος της Λογικής, του Πολιτισμού, της Φιλοσοφίας, της Δημοκρατίας, της Επιστήμης και της Τέχνης. Ο Κόσμος του νεότερου ανθρώπου, που εγκαινιάζει την μεγαλύτερη ιστορική αλλαγή των αιώνων.
Πιστεύω ότι οι δυνάμεις του Χάους, που τώρα επικρατούν διεθνώς βυθίζοντας καθημερινά όλους τους λαούς σε βαθειά πολύπλευρη κρίση, θα ηττηθούν μόνο όταν όλες οι εναπομείνασες δυνάμεις της Αρμονίας συνενωθούν σε μια προσπάθεια να φωτίσουν και να κερδίσουν την πλειοψηφία των ανθρώπων, ώστε να την καταστήσουν δύναμη ιστορική.
Το σύμβολο της Μάχης του Μαραθώνα μπορεί να αποτελέσει μέσα σ' αυτή την κοσμογονική σύγκρουση την σπίθα και την φλόγα που όσο θα απλώνεται μέσα στους ανθρώπους, τόσο θα συνειδητοποιούν τη δύναμή τους, θα αντλούν θάρρος και θα ακονίζουν τη θέλησή τους να παλέψουν για να σωθεί η Ελλάδα και οι Έλληνες, ο Άνθρωπος και η Ανθρωπότητα.
Ο Μαραθώνας ξανάναψε μέσα μου τη σβησμένη σπίθα, την χαμένη ελπίδα. Χαίρομαι γι' αυτό. Σας συγχαίρω. Σας ευχαριστώ. Και δηλώνω «παρών».
Αθήνα, Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου